Het gaat slecht met het onderwijs wanneer scholieren niet meer weten welke politici zij met eieren moeten bekogelen. Even onsmakelijk is de gedachte dat de Tweede Kamerfractie van GroenLinks het soms ook even niet lijkt te weten. Doelbewuste koerswijziging of richtingloosheid? De kleine marge tussen links inhalen en op de middenberm belanden...
Het gaat slecht met het onderwijs wanneer scholieren niet meer weten welke politici zij met eieren moeten bekogelen. Even onsmakelijk is de gedachte dat de Tweede Kamerfractie van GroenLinks het soms ook even niet lijkt te weten. Doelbewuste koerswijziging of richtingloosheid? De kleine marge tussen links inhalen en op de middenberm belanden...
Het gaat slecht met het onderwijs wanneer scholieren niet meer weten welke politici zij met eieren moeten bekogelen. Even onsmakelijk is de gedachte dat de Tweede Kamerfractie van GroenLinks het soms ook even niet lijkt te weten. Doelbewuste koerswijziging of richtingloosheid? De kleine marge tussen links inhalen en op de middenberm belanden...
door Wim Struijlaart
De scholierenstaking op het Malieveld. Paul Rosenmöller besmeurd met eierstruif, de armen voor het hoofd geheven om een nieuwe lading eieren en tomaten te ontwijken. Dat beeld komt de laatste weken telkens weer terug bij mij. Het is een beeld dat ik moeilijk kan inpassen in het beeld dat ik heb van GroenLinks. In plaats van samen op te trekken met de actievoerders volgens de beste buitenparlementaire tradities, worden we inmiddels op een grote hoop gegooid met al die andere politici. En dat zint mij niets.
maandag 6 december 1999: Paul Rosenmöller met eieren bekogeld. (foto: AD)
Natuurlijk, het was maar een kleine groep scholieren die zich te buiten ging aan dit soort activiteiten. En die groep was natuurlijk niet representatief voor alle aanwezige jongeren. Sterker nog, we hebben juist onder jongeren een flinke aanhang. Dat soort argumenten kan ik natuurlijk ook wel bedenken. Maar het neemt mijn ongemakkelijke gevoel niet weg. Het gevoel dat onze voortdurende open sollicitaties naar regeringsdeelname afgestraft wordt. Dat we ons steeds minder onderscheiden van al die andere partijen die zich ophouden in het centrum van de Nederlandse politiek. En dat we in pragmatisme inmiddels niet veel meer onderdoen voor die partijen.
De komende periode is voor GroenLinks cruciaal. Iedereen die een beetje verstand van politiek heeft, hoor je dat zeggen. Zijn we in staat om de zetelwinst van de voorgaande verkiezingen vast te houden? Zullen we een machtsfactor van betekenis worden? Of was het maar een eenmalige oprisping? Een oprisping die bovendien vooral toe te schrijven is aan het Rosenmöller-effect'. Welke prijs zullen we moeten betalen voor eventuele regeringsdeelname? Zijn we bereid en in staat om vuile handen te maken?
De discussie over dat soort vragen wordt in onze afdeling nauwelijks gevoerd. Toch is er alle reden voor om dat wel te doen. Onze positie binnen Breda wordt voor een groot deel beïnvloed door de koers van GroenLinks als geheel. Gaat het met GroenLinks als geheel goed, dan liften wij mee met dat succes. Gaat het slecht, dan voelen we dat ook lokaal. Het is kortom een illusie om te denken dat de kiezers zich uitsluitend laten leiden door de lokale ontwikkelingen. We kunnen het ons daarom niet permitteren om ons afzijdig te houden van de discussie. We zullen moeten nadenken over de toekomstscenario's voor GroenLinks die ongetwijfeld aan de orde zullen komen in het congres. En we zullen moeten nadenken over de koers die binnen dat kader op afdelingsniveau moet worden gevolgd. Het bestuur heeft zich voorgenomen om die discussie in het nieuwe jaar in gang te zetten. Over de vorm daarvan denken we nog na...