Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart 1999 is Rian Remie raadslid voor GroenLinks Breda. Als nieuweling hield zij het eerste jaar voor Lichtsignalen het fractiedagboek bij.

Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart 1999 is Rian Remie raadslid voor GroenLinks Breda. Als nieuweling hield zij het eerste jaar voor Lichtsignalen het fractiedagboek bij.

Sinds de gemeenteraadsverkiezingen van 3 maart 1999 is Rian Remie raadslid voor GroenLinks Breda. Als nieuweling hield zij het eerste jaar voor Lichtsignalen het fractiedagboek bij.

Dinsdag 2 maart 1999

Morgen zijn de verkiezingen. Wim Schröder heeft gebeld: of ik het interview voor Stads TV van hem kan overnemen want hij kan niet op tijd terug zijn van het stembureau. Schrikkuh!! Toch maar doen. Het moet toch eens de eerste keer zijn. Later op de dag belt nog een mevrouw van de gemeente. Ze kent mij niet en hoe moet ze mij vinden voor het interview ? Ik zal een zwart rokje dragen. De hoofdredacteur van De Stem, die het interview zal doen, is ziek en het interview kan daarom niet worden voorbereid. Nou ja, dan maar niet. Ogen dicht en springen... we zien wel wat er van komt.

Woensdag 3 maart 1999

Wat kan zo'n belangrijke dag toch rustig zijn. Om half zes ben ik samen met mijn partner gaan stemmen. Nog lekker gegeten en daarna naar het stadskantoor, waar we met z'n allen de uitslagen zullen volgen. Op het stadskantoor voegt onze zoon zich bij ons. Hij heeft niet kunnen stemmen. Is net verhuisd en heeft zich nog met z'n paspoort bij het stemlokaal vervoegd maar daar stond hij niet op de lijst. Jammer. Ik heb de verkeerde schoenen aangetrokken. Dat hou ik nooit vol, een hele avond staan. Om half negen zal het interview plaatsvinden. Als ik me meld bij de mevrouw van de gemeente, roept ze uit: "Had toch gezegd dat je rood haar had !" Nog gauw even gevraagd wat de journalist van plan is te vragen. Wat ik gedaan heb die dag... Niet veel dus. Toch wel een beetje nerveus, maar het loopt goed. Morgen kijken op de videoband. Om half 10 zijn de uitslagen bekend. Het valt toch wel wat tegen. Ik had gehoopt op vijf zetels en het zijn er vier geworden. Maar het komt er nu dus toch van. Ik mag voortaan mijn mond open doen in de gemeenteraad. Met de steun van meer dan 1000 kiezers. Gelukkig heeft de CD het niet gehaald.

Donderdag 4 maart 1999

Vanmorgen even de videoband bekeken van gisteravond. Het interview is niet uitgezonden. Nou ja, heb ik me voor Pierre Snoo zenuwachtig gemaakt.

Om vijf uur vergaderen fractie en bestuur met elkaar om ons voor te bereiden op de komende college onderhandelingen. Wim Schröder, Wim Struijlaart en ik zullen de delegatie van GroenLinks vormen. Wim Schröder zal het woord voeren. Tijdens de vergadering belt De Stem. Hoe ik het vind om met de meeste voorkeursstemmen te zijn gekozen. Hartstikke fijn. De meest waarschijnlijke verklaring is dat GroenLinks kiezers voor een vrouw kiezen. Christ (Crul) heeft gebak meegebracht. Hij is vandaag jarig...

Maandag 8 maart 1999

Internationale Vrouwendag in Beecker en Wetselaar. Leuk programma maar de ruimte is erg lawaaierig. Dat maakt de workshops wat moeilijk te volgen. Lekker intercultureel gegeten. Als het avondprogramma begint moet ik naar de overkant, want om acht uur beginnen de college onderhandelingen. Voor het eerst in zo'n stoel. Raar gevoel. Maar het is toch echt waar. Als snel komt de kwestie van de openbaarheid aan de orde. Wij doen niet mee aan besloten onderhandelingen en Wim argumenteert dat het knettert maar de anderen zijn onvermurwbaar: De opdracht aan de informateur tekenen (en dus tekenen voor beslotenheid) op straffe van uitsluiting. Dan maar niet. De Bredase kiezer zal dus nooit weten hoe het nou eigenlijk verder gaat, na de verkiezingen. We besluiten de informateur een brief te sturen en daarin uiteen te zetten wat wij graag naar voren hadden gebracht in de onderhandelingen. Een kopie gaat naar de pers. Dan weten de kiezers in ieder geval hoe GroenLinks erover denkt.

Woensdag 10 maart 1999

Vandaag ga ik naar het gemeentehuis om mijn raadszetel (schriftelijk) te accepteren en nog wat paperassen te tekenen.

Donderdag 11 maart 1999

Vanavond GroenLinks VrouwenNetwerk. We vieren onze eerste raadszetel: de mijne. Ik moet wel wennen aan zo veel aandacht.

Maandag 15 maart 1999

We hebben weer een uitnodiging ontvangen voor een openbare zitting over de college onderhandelingen. We gaan weer met z'n drieen. Wat een deceptie. De informateur heeft geconstateerd dat alle partijen die meedoen aan de college onderhandelingen vóór een goed politiek debat zijn. Als Wim Schröder echter zijn mond wil opendoen, beginnen ze om het hardst te roepen dat hij dat niet mag. Dit is nog erger dan een persconferentie. Daar mag de pers nog vragen stellen. Hier mag niemand zijn mond opendoen. Alleen CDA, VVD, PvdA, D66 en Breda 97. Breda 97 is buiten de deur gehouden bij de verdeling van de wethoudersstoelen. Het is de volstrekt omgekeerde wereld: eerst de wethoudersposten verdelen en vanaf vandaag verder praten over de inhoud. Kennelijk is dat van de tweede orde. Als wij willen zeggen dat we hier niet aan mee doen en zullen opstappen haasten CDA, VVD, PvdA én D(emocraten)66 (for crying out loud !) dat wij niets meer mogen zeggen en zij zich niet willen laten verleiden tot een debat...

Enfin, we weten nu welke commissies zullen worden gevormd en wie de waarschijnlijke wethouders zullen zijn. We kunnen ons daarop gaan voorbereiden en onze borst nat maken. Zij ook trouwens.

7 april 1999

Vandaag de hele dag in den Haag. Het instituut voor Publiek en Politiek heeft een conferentie georganiseerd onder de naam "de rol van raad en raadsleden versterkt". Altijd iets om naar toe te gaan, dacht ik zo.

Het was zeer de moeite waard. Voor de middag een toespraak van Deetman (burgemeester van den Haag), een interview met Ed van Thijn (voormalig PvdA raadslid in en burgemeester van Amsterdam). Ook Ed van Thijn vindt dat in Nederland vaak op een vuile manier wordt omgegaan met de oppositie. Gelijk heeft ie en mijns inziens ook niet goed voor de democratie.

Als afsluiting van de ochtend een opvoering van de tragikomedie "De Raadsvergadering" met Ab Gietelink (burgemeester Achterkamer), Eva van Heijningen, Hans Daalder en Rob de Kuyper (wethouder Grotermans). Het leek wel een raadsvergadering in Breda...

Na de middag twee workshops bezocht. Eéntje over de Utrechtse wijkcommissies. Dat zijn commissies van raadsleden (zoals de 'gewone' raadscommissies) die in een bepaalde wijk vergaderen. De vergaderingen zijn openbaar en alle wijkbewoners en belangengroepen uit die wijk kunnen zaken op de agenda zetten. De commissie heeft verder geen bevoegdheden of een budget, maar raadsleden worden zo bijzonder goed geïnformeerd over wat er in 'hun' wijk speelt. In de wijkcommissies zijn alle fracties vertegenwoordigd. Utrecht is opgedeeld in vijf wijken. Het lijkt me een bijzonder goed idee om daar in de fractie eens over van gedachten te wisselen en misschien zelfs met een initiatiefvoorstel te komen in de raad.

De tweede workshop ging over de ontwikkeling van een meerjarenvisie (tot 2015) en hoe daar in de gemeente Zaanstad mee om is gegaan. In Breda is zo'n meerjarenvisie al onderwerp van gesprek geweest en ik vond dat men het -op z'n zachtst gezegd- in Breda slecht heeft aangepakt. Bovendien zal het eindresultaat niet geschikt zijn om voor te leggen aan minister van Boxtel, die zo'n meerjarenvisie wil zien in verband met toekening van subidies in het kader van het Grote Stedenbeleid. Dan hadden ze dat in Zaanstad toch beter bekeken en kans gezien om grote groepen inwoners op de been te krijgen. Een actieve rol ook voor de raadsleden in het geheel.

Kortom, een leerzame, gezellige dag (ook veel andere GroenLinksers ontmoet).

14 april 1999

Gisteren dus officieel geïnstalleerd als raadslid en gefotografeerd voor het gemeentekrantje. Het was wel èrg officieel allemaal. Maar het zal er wel bijhoren. Ook werd het programakkoord aangeboden. Staat weinig in. Wat jammer is, en dat staat er dus wél in, is dat er geen ruimte is voor 'nieuw beleid'. Voorlopig wordt alleen 'oud beleid' uitgevoerd. Wim hield een vlammende toespraak. Wat kan hij dat toch goed. In heel korte tijd de verkiezingen en de collegeonderhandelingen evalueren en onze plannen met het nieuwe college aankondigen... knap hoor.
Nu gaat het dus allemaal ècht beginnen. Vandaag heb ik daarom mijn voorstel over de wijkcommissies maar eens wat verder uitgewerkt, zodat we daar in de fractie eens over kunnen praten.


links: installatie van de raadsleden
rechts: Wim Schröder bekritiseert het program-accoord.

15 april 1999

De Nationale Ombudsman was vandaag in Breda. Sinds kort kan er namelijk ook over de gemeente Breda geklaagd worden bij hem. Daar zal dan wel de nodige publiciteit aan gegeven moeten worden. Ben benieuwd of Breda dat ook zal doen. Ik ben het er wel mee eens dat men aansluiting heeft gezocht bij de Ombudsman. In het verleden heeft het instituut m.i. bewezen onafhankelijk te opereren. En het is natuurlijk beter dan een interne klachtafhandeling. Burgers zullen toch al gauw het idee hebben dat hun klachten weer onderling tussen ambtenaren worden opgelost, al doen de ambtenaren nog zo hun best om onpartijdig te zijn. Ik denk dat het spreekwoord "wiens brood men eet, wiens taal men spreekt" daarvoor toch nog te waar is.

16 april 1999

De multicultuele week is aan de gang. Vandaag ben ik gaan kijken in de Nieuwe Veste. Modeshow van Indonesische kleding, muzikanten uit Afghanistan, Bosnie en Indonesie gehoord. Vooral de muzikanten uit Afghanistan (vluchtelingen die in het tot vluchtelingenopvangcentrum motel Breda zijn ondergebracht) waren indrukwekkend.

18 april 1999

Het sluitstuk van de multiculturele week in de Incom. Gezellige bende. Veel kinderen, veel muziek, veel eten. Roberto (de zoon van Luis en Josepha, beheerders van het Spaans centrum in de Incom) danste flamenco. Prachtig om naar te kijken. Geprobeerd mee te doen aan het klappen (uit de maat en toch weer niet). Ik kan dat helaas niet. Maar het was beregezellig. Daar zouden toch meer mensen naar toe moeten gaan.

24 april 1999

Kosovo. Op het Kasteelplein stond vandaag een tent waarin diverse sprekers iets zouden vertellen over Kosovo en er was gelegenheid tot discussie. Onze fractievoorzitter, Wim Schröder, voerde namens GroenLinks Breda het woord. In Breda is de meerderheid van de GroenLinks leden tegen steun aan de bombardementen van de NAVO. Ik ook. Maar toch kreeg ik het koud bij het horen van het even ongenuanceerde oordeel van een aantal mensen uit Servië. Natuurlijk weet ik ook wel dat Jamie Shea, de woordvoerder van de NAVO die we iedere dag op het Journaal zien, ondanks de vele woorden die hij gebruikt, ook heel belangrijke dingen niet zegt, maar toch Ik blijf tegenstander van de bombardementen maar niet omdat het Servische volk en haar leiders het zo goed doen en zo onschuldig zijn. De bombardementen hebben de situatie mijns inziens alleen maar verergerd: De Albanese Kosovaren zijn 'nog verder van huis', de steun van de Serviërs voor Milosevic is alleen maar toegenomen en in Montenegro is de oppositie verzwakt.

27 april 1999

Vanavond was er in De Beyerd een debat over de openstelling van De Haven. Er waren alleen maar voorstanders in de zaal. De vraag was niet langer of de Haven weer open moet maar hoe vèr. Weer een rivier door de stad -zoals in het plan van Eloi Koreman- of alleen de Haven. Hoewel het wel aardig was om een groep architecten daarover te horen discussieren, leverde de avond -wat mij betreft- weinig nieuwe gezichtspunten op. Het is wèl altijd leuk en inspirerend om Eloi Koreman over zijn plan te horen vertellen.

29 april 1999

Raadsvergadering waarin ons interpellatieverzoek over het Turfschip en de motie van wantrouwen tegen Gielen werden behandeld. Wegens ongelukkige omstandigheden was Wim Schröder verhinderd. Ben heeft er het beste van gemaakt. Knap hoor. Op de motie reageerde de burgemeester volstrekt ongepast. "Is dat alles? Wij vreesden al het ergste". Naar mijn mening is een motie van wantrouwen het ergste wat een wethouder kan overkomen. Het kan hem zijn wethoudersstoel kosten. Onze motie kreeg alleen de steun van de SP en de Parel. CDA, VVD, PvdA en D66 deden er het zwijgen toe. Ik leg dat maar uit als dat zij ook niet de moeite namen het voor de wethouder op te nemen.

18 mei 1999

Commissie Economische Zaken. Het woord gevoerd over een Actieprogramma Ruimte voor Economische Activiteiten. De zoveelste nota die uitsluitend en alleen gericht is op economische groei van Breda. Geen woord over de samenstelling van de werkloze Bredase bevolking. De nota gaat nu de inspraak in. We wachten even af wat daar uit komt.

20 mei 1999

Het GroenLinks VrouwenNetwerk was vanavond bij elkaar. In wel héél kleine samenstelling. Toch wel een goede vergadering en leuke afspraken gemaakt voor de toekomst.

21 mei 1999

Nieuwe raadsleden kunnen op uitnodiging van de ambtenarij kennis maken met de lopende projecten. Vandaag was de dienst Ruimtelijke Ontwikkeling, Milieu en Economische Zaken aan de beurt. Met een touringcar werden we de stad rondgereden en de ambtenarij gaf een toelichting bij het zien van buurten die op de schop gaan (stadsvernieuwing in Noord en aanleg HSL/verbreding A16), een Vinex locatie (Teteringen) bedrijventerreinen die 'gerevitaliseerd' worden (Krogten), buitengebied dat gehandhaafd moet worden (de Rith) vuilnisbelten (Bavel) waarvoor nog een bestemming bedacht moet worden, bedrijventerrein die worden uitgebreid (Hoogeind) en een monument dat gerestaureerd wordt (Wolfslaar). Een vermoeiende maar zinvolle dag. Het is goed om te 'zien' waarover we het in de raad hebben. Het is de hele dag prachtig weer geweest (waar wij dus alleen maar naar hebben kunnen kijken en nauwelijks van konden genieten).

22 mei 1999

Angst en ellende in het rijk van Kok, zo heette het toneelstuk van toneelgroep Amsterdam in het Chassé theater waar ik vanavond naar toe ben geweest. 't Was lang geleden dat ik nog naar een toneelstuk ging. Herkenbaar en zo nu en dan grappig. Maar ik ben niet zo laaiend enthousiast als De Volkskrant.

25 mei 1999

Behandeling van de Kadernota in de raad. Weinig vuurwerk. Van collegekant niet en vanuit de oppositie niet. Het is lastig debatteren met een muur.

26 mei 1999

In ons verkiezingsprogramma staat dat wij de mening van de Bredase bevolking willen horen over de Haven. Een referendum dus. We hebben daarvoor ambtelijke ondersteuning gevraagd en gekregen. Vandaag was de eerste bespreking met Van Raaij van de gemeente. Wij zouden graag het referendum graag houden op 10 juni, tegelijkertijd met de Europese verkiezingen. Maar dat is volgens Van Raaij 'godsonmogelijk'. We spreken af dat we allemaal wat doen: hoe de vraagstelling straks moet luiden, welke andere mogelijkheden er nog zijn naast de bekende stemlokalen (bijvoorbeeld telefonisch stemmen) en wanneer er een referendum dan wèl mogelijk is.

27 mei 1999

Raadsvergdering. Vandaag heb ik voor het eerst het woord gevoerd in de raad (over de inzet van stadswachten op plekken buiten het centrum). Mijn schroom om te spreken neemt nu snel af. Wim heeft de burgemeester de oren gewassen over zijn reactie op de motie van de vorige raadsvergadering.

28 mei 1999

Weer een busrit. En weer prachtig weer. Nu naar België, bezuiden Brussel, waar de HSL al zo goed als klaar is. Een bezoek aan Halle (stationsomgeving en tunnel), kijken bij het viaduct (2 km) van Antoing en de stationsomgeving van Lille (een nieuw complex waar verschillende HSL lijnen bij elkaar komen) en dat allemaal omlijst door een toelichting van een van de mensen van de Belgische Spoorwegen. Vanaf het viaduct van Antoing zien -en horen- we een paar HSL treinen op volle snelheid (310 km. per uur) voorbij komen. Ik sta ervan te kijken hoe snel zo'n trein voorbij is. Waarschijnlijk daardoor heb ik ook niet veel lawaai gehoord. Het valt mij mee wat de aantasting van het landschap betreft. Het zijn wel grote ingrepen geweest, maar nu, een aantal jaren later, lijkt zich de situatie weer te stabiliseren. Het traject van Lille naar Brussel Zuid hebben we met de HSL gedaan. Deden we zowat de halve dag over de heenweg. De terugweg was in 40 minuten gepiept. Voor mij aanleiding om thuis voor te stellen voortaan met de HSL naar Parijs te gaan. In de HSL hoor, voel en zie je niet hoe hard je gaat en toch ben je er zo. Voor de reizigers dus een ideale manier om zich binnen Europa snel te verplaatsen en een zeer goed alternatief voor het vliegtuig. Hondsmoe maar met veel ervaring rijker ben ik thuis op de bank in slaap gevallen.

29 mei 1999

De GroenLinks kaart van Nederland wordt samengesteld. Met behulp van raads- en statenleden van GroenLinks. Daarover ging het vandaag in Zwolle. Jammer dat er nog geen HSL van Breda naar Zwolle gaat. Dat had heel wat reistijd bespaard. Voor de middag een prikkelende toespraak door de secretaris van de VROM-raad en na de middag een workshop. Wat is het toch een fijn gevoel om tussen gelijkgestemden te vertoeven. We kunnen het in GroenLinks hartgrondig met elkaar oneens zijn maar dat is altijd inspirerend en verscherpt de gedachten. Mirjam de Rijk was na de middag ook aanwezig. Van haar hoorden we dat het ledenaantal van GroenLinks groeit, vooral met jonge mensen met ambitie. Een blij feit. Jammer dat het wéér een dag was met de zomer buiten en ikke binnen. Bovendien ging het bij thuiskomst ook nog snoeihard regenen. Maar ondertussen weet ik véél meer van ruimtelijke ordening, èn de mogelijkheden en onmogelijkheden daarvan.

2 juni 1999

Het Grote Stedenbeleid. Tot nu toe een voor mij weinig zeggend iets. Tot vandaag. Vandaag overlegden de vijf grote Brabantse steden over het Grote Stedenbeleid en wat wij daarmee allemaal zouden kunnen en moeten. Ik zal uitgebreid verslag doen in onze fractie en zeker de volgende bijeenkomst weer bijwonen.

5 juni 1999

De studiedag voor GroenLinks raadsleden is voorbij gegaan zonder mij. Ik heb me verslapen.

29 september 1999.

Het raadswerk na de vakantie is weer in volle gang. De eerste commissievergaderingen en de eerste raadsvergadering hebben al weer plaatsgevonden. Er is veel te doen en ik heb het weer erg druk. Het GroenLinks Vrouwennetwerk heeft vanavond haar eerste politieke café onder de titel "GroenLinks vrouwen vertellen". Eigenlijk was het de bedoeling om met Femke Halsema, lid van de tweede kamer voor GroenLinks te starten, vervolgens een avond met Karin van de Berg en Sietske Schokker, leden van Provinciale Staten van Noord Brabant voor GroenLinks en ik als laatste. In het Vrouwennetwerk filosofeerden we over mogelijke oorzaken van het feit dat het moeizaam is om vrouwen te interesseren voor politieke functies. Zo kwamen we uit bij het idee om vrouwen die de stap wèl hebben gezet te laten vertellen hoe dat eigenlijk bij hen is gegaan. Ik denk dat vrouwen soms de neiging hebben hun eigen beweegredenen niet 'zwaar' genoeg te vinden. Femke Halsema kon vanavond niet en daarom heb ik de spits afgebeten. Vanmorgen heb ik mijn verhaal op papier gezet:

Hoe ben ik in de politiek terecht gekomen?
Ik ben ervan overtuigd dat de belangrijkste oorzaken voor latere keuzes in het leven in de kindertijd liggen. Wat is dan die oorzaak bij mij ? Of in ieder geval één van de oorzaken ?

Ik kom uit een dorp, Terheijden. Toentertijd nog een klein dorpje. Terheijden lag als een lint langs de weg van Breda naar Rotterdam en ik kende iedereen langs dat lint. Toch in ieder geval van naam. Alles en iedereen woonde door elkaar, geen wijken zoals in de stad. Naast mijn ouderlijk huis was een bakker en twee deuren verderop was een boerderij. De hoofdonderwijzer van de jongensschool, een belangrijke figuur in die tijd, woonde vijf deuren verderop. Dorpselite, middenstanders, boeren en burgers woonden dus door elkaar.

Maar toch, op de lagere school begon ik verschillen te zien tussen kinderen. Bepaalde kinderen kwamen overduidelijk uit rijkere gezinnen dan anderen. Zij speelden ook met elkaar, vormden clubjes, kliekjes die elkaar opzochten. In het begin dacht ik nog dat ze elkaar gewoon leuker vonden maar er was meer, het laat zich misschien nog het best typeren als 'cultuurverschillen'. Ook thuis kreeg ik mee dat er verschillende soorten mensen waren. Verschillende klassen. Ook ik kreeg mee dat een dubbeltje nooit een kwartje wordt. Wij behoorden tot de 'arbeidersklasse'. Dat leek me niet eerlijk. Door je komaf veroordeeld zijn te behoren tot een bepaalde klasse. Ik was het er niet mee eens.

Sommige boerenkinderen en alle middenstandskinderen gingen na de lagere school naar de MULO of naar de MMS. Dat werd al beslist in de vijfde klas van de lagere school. Wie 'door wilde leren' moest daar al naar Franse les. Van een echte keuze was natuurlijk nog geen sprake: het ging om kinderen van 10 jaar ! Bovendien was het ook de tijd niet dat aan kinderen hun mening al werd gevraagd. Het waren dus de keuzes van de ouders wie wat ging doen. Mijn ouders vonden het niet nodig voor een meisje om door te leren. En zo kwam ik na de lagere school terecht op de huishoudschool. Veel verzet heb ik daartegen niet gepleegd: het was ook wel makkelijk...

Rond die tijd ontstond in Amsterdam de provo beweging en ik schilderde ook mijn fiets wit. Iets in de provo beweging sprak mij aan. Ik kan niet precies zeggen wat. Misschien het verzet tegen de gevestigde orde.

Op m'n vijftiende ging ik werken. Na een aantal maanden in een boekhandel en een kapsalon belandde ik bij Philips in de fabriek. Na verloop van tijd kwam ik in aanraking met mensen die in de politiek actief waren. Niet de 'gewone' politiek maar zéér links, communisten. In wat zij te zeggen hadden herkende ik een aantal zaken uit mijn eigen leven. Namelijk dat er verschil is tussen verschillende groepen mensen: klassenverschillen. Zij deelden de wereld in in overzichtelijke brokken: arbeiders, studenten en kapitalisten. Ik hoorde bij de eersten. Volgens hen was de wereld toe aan een revolutie zoals dat in Rusland en China al was gebeurd. Alle mensen waren daar gelijk zijn en er bestond geen verschil in inkomen. Het einde van de klassenmaatschappij ! De een werd niet rijker ten koste van de ander en mensen buiten elkaar niet uit onder een communistisch regime. Vanuit die zienswijze op de wereld waren keuzes gemakkelijk te maken: tegen Amerika, vóór Noord Vietnam, tegen apartheid, vóór de Palestijnen, tegen het leger en noem maar op.

Na een jaar of vijf echter zakte die communistische beweging een beetje in elkaar en belangstelling voor de 'gewone' politieke partijen had ik niet. Ik vond ze niet links genoeg. Ik leerde mijn man kennen, trouwde, werkte, kreeg een kind, stopte met werken en ging op VOS cursus. (Vrouwen oriënteren zich op de samenleving) Ik werd mij bewust van mijn positie als vrouw en mijn eigen emancipatieproces begon.

De interesse in de politiek kwam daardoor ook weer terug. Gedurende een aantal jaren volgde ik de politiek op een afstandje. Dat betekende voor mij de krant lezen, het Journaal kijken en eens per vier jaar gaan stemmen: eerst op de CPN en later op GroenLinks. Ik voelde me wel 'links' maar was geen lid van een partij. Plaatselijke politiek zei me niet zoveel.

Bijna 4 jaar geleden kreeg ik wat meer tijd. Ik had inmiddels wel door dat de wereld iets ingewikkelder in elkaar zit dan wat ik zo rond mijn twintigste dacht. Die revolutie zou er waarschijnlijk niet komen en de communistische regimes waren blijkbaar ook niet alles. Ik wilde méér doen met mijn sympathie voor GroenLinks en meldde me aan als lid. De gemeenteraadsverkiezingen stonden voor de deur. Op de verkiezingsavond ging ik naar het stadhuis om daar de uitslagen af te wachten. Een aantal mensen uit een ver verleden kwam ik daar weer tegen: allemaal lid of sympathisant van GroenLinks.

Mijn aanmelding als lid was niet onopgemerkt gebleven en ik werd gevraagd om lid te worden van het Vrouwennetwerk van GroenLinks. In die vrouwengroep konden nieuwe leden eens kennis maken met andere GroenLinks vrouwen, eens 'snuffelen' aan de politiek, een cursus volgen over hoe de gemeenteraad nu eigenlijk werkt en waar daarover beslist wordt. Samen onderzoeken of 'in de politiek gaan' iets voor mij zou zijn. De interesse groeide, ook voor de plaatselijke politiek. Ik wilde ècht iets te gaan doen.

Lid worden van de steunfractie was de eerste stap. Lid zijn van de steunfractie betekent

  • aan de fractievergaderingen deelnemen
  • de stukken van een commissie lezen
  • de vergaderingen van een commissie bijwonen (je mag niks zeggen, maar je hoort hoe er door de andere fracties gedacht wordt over het onderwerp)
  • de raadsvergaderingen bijwonen (mag je ook niks zeggen).

Ik voelde me als steunfractielid bijzonder welkom in de fractie.

Het Vrouwennetwerk begonnen met vijf vrouwen in de steunfractie. In de GroenLinks fractie zat toen nog geen enkele vrouw. Twee van de vrouwen kregen een baan bij de gemeente Breda. Dat betekende voor hen het einde van hun ambities voor de gemeenteraad, want dat kan niet samen. Maar zij zijn niet verloren gegaan voor GroenLinks: ééntje werd lid van het bestuur en de ander werd lid van Provinciale Staten en de partijraad van GroenLinks. Ik ging ook de officiële cursus voor aanstaande gemeenteraadsleden van GroenLinks volgen. Drie weekenden in Roermond. Leuk om te doen en na de cursus -vorig jaar zomer- kon ik niet wachten tot de verkiezingen kwamen.

Ik meldde mij als kandidaat aan en kwam op een hoge plaats (de tweede) van de lijst te staan. Het werd een drukke tijd: overal in de stad verkiezingsbijeenkomsten, discussies en vergaderingen. In maart was het eindelijk zover. GroenLinks haalde vier zetels in de gemeenteraad. Ik was gemeenteraadslid. Nu zou het ècht beginnen. In april volgde de installatie: 'dat beloof ik' kwam er nog wat benepen uit.


Installatie en beëdiging van de nieuwe raad: 5e van links is Rian.

Inmiddels zijn we een half jaar verder en ik moet zeggen, het bevalt mij bijzonder goed. Het is veel werk, veel lezen. Het voorbereiden van vergaderingen vraagt veel tijd. Ik weet ook niet van alles wat en besteed dus veel tijd aan het lezen van de stukken die besproken gaan worden.

Ik heb van de meer ervaren leden van de fractie de tijd gekregen om te wennen aan al dat officiële gedoe in de raad. Vanaf het begin heb ik gezegd "laat mij even wennen aan het geheel. Vandaag of morgen komt de behoefte wel om mijn mond open te doen omdat ik het ergens niet mee eens ben of juist wel". Die tijd heb ik gekregen en het gaat nu al een stuk gemakkelijker.

Als fractielid wordt je vanuit de bevolking regelmatig aangesproken op zaken: zouden jullie daar of daar eens wat aan kunnen doen? Buurt- en belangengroepen vragen of je eens langskomt, zodat zij zich aan je kunnen voorstellen en omgekeerd of men wil problemen met je bespreken. Allerlei mensen spreken me aan op van alles en nog wat. Vandaag ben ik bijvoorbeeld eens wezen praten bij de buurtmeester van het Heuvelkwartier. Een geweldig mens die goed kan vertellen wat ze doet en waarom. Bij haar heb ik weer voor maanden inspiratie opgedaan. Af en toe belt de krant om te horen wat GroenLinks ergens van vindt. De eerste keer schrok ik me wezenloos. Zou ik niks verkeerd zeggen? Zou ik niet afgaan? Ik kreeg het spaans benauwd. Maar ook dat went.

En na verloop van tijd heb je over iets zoveel gelezen en er zo vaak over gepraat dat ik mijn eigen mening heb gevormd en dan is het natuurlijk niet zo moeilijk meer.

Het bevalt mij prima in de politiek maar ik mis vrouwelijke collega's in mijn eigen fractie. Ik vind dat vrouwen een eigen kijk op zaken hebben, die even waardevol is als die van mannen. De bevolking bestaat voor de helft uit vrouwen dus moet ook de gemeenteraad voor de helft uit vrouwen bestaan. Zo simpel ligt het volgens mij. Maar zover zijn we nog lang niet.

Ik ben ervan overtuigd dat er véél vrouwen zijn die meer dan genoeg in huis hebben om gemeenteraadslid te zijn en met mijn verhaal hoop ik er toch misschien ééntje over de streep te trekken.

4 november 1999

Werkbezoek aan de BSW met de commissie SAW. BSW Breda is een van de betere bedrijven in Nederland. Het is een indrukwekkende ervaring. Wat gebeurt daar veel! Ik heb genoten en veel geleerd over het bedrijf en zal met een gerust hart voor stemmen wanneer zaken worden uitbesteed aan de BSW.

8 november 1999

Voorafgaand aan de fractievergaderingen ontvingen we het wijkcomité Heuvel. Het gaat niet echt goed met Heuvel. Het is nog niet te laat, maar er kan ook niet te lang gewacht worden met de aanpak van allerlei problemen in deze buurt. Het wijkcomité richt zich daarbij vooral op het onderwijs. Dat vind ik ook belangrijk, maar andere zaken, zoals goede woningen en voorzieningen mogen daarbij niet vergeten worden. Voor een wijk als Heuvel kunnen veel projecten in het kader van het Grote Stedenbeleid worden opgezet.

11 november 1999

Begrotingsbehandeling in de raad. Omdat Wim verhinderd is neem ik die voor mijn rekening. De tekst staat integraal ergens anders op deze site. Ik kom in tijdnood. Iedere fractie krijgt 10 minuten voor de eerste termijn. Al voor ik begin weet ik dat mijn verhaal 13 minuten duurt. Als mijn tijd om is, ben ik nog niet uitgesproken. De rest bewaar ik dan maar voor de tweede termijn. Ik had gedacht erg zenuwachtig te zijn maar dat valt mee. Ben wel vaak geïnterrumpeerd door andere fracties . spannend. De CDA fractie was natuurlijk in zijn wiek geschoten over de spoorlijn Breda-Utrecht, maar dat zat er natuurlijk wel in. Hun rol is ook zo dubbel in deze. Op het moment dat wij daarover een motie indienden in de raad, stemden zij tegen en nu komen ze in navolging van hun tweede kamerlid- zelf met een voorstel daarover. Dat is ze natuurlijk voor de voeten geworpen.

16 november 1999

De zoveelste informatiebijeenkomst over de spoorzone. De plannen zijn niet gewijzigd en gaan steeds meer in de richting van een nieuw station op dezelfde plek als waar het nu ligt. Het plan om 4 a 5 duizend parkeerplaatsen aan te leggen in een gigantische parkeergarage zit er ook nog in. Het college van Breda maakt dus niet écht de keuze voor openbaar vervoer. Bovendien lokt zon parkeergarage natuurlijk duizenden autos naar het stationsgebied. En dat gebied kan dat helemaal niet aan. We wachten het echter maar af totdat de commissies en de raad zich daarover moeten gaan uitspreken.

22 november 1999

Voorafgaand aan de fractievergaderingen ontvingen we de winkeliersvereniging Boschstraat. De Boschstraat gaat langzaam maar zeker achteruit. Veel winkelpanden staan leeg en de winkeliers vrezen verloedering. Ze willen dat de gemeente zich inspant om een supermarkt in de Boschstraat te krijgen. Met de komst van de vele nieuwe woningen in de buurt van de Boschstraat (poort van Breda en Chassépark) zal een supermarkt zeker de moeite waard zijn. Maar panden met genoeg vloeroppervlak voor een supermarkt zijn er niet in de Boschstraat. Bovendien is parkeren er een probleem. Beter zou het daarom zijn een winkel te verleiden zich te vestigen in de Boschstraat die wel veel publiek trekt maar waarbij dichtbij parkeren niet persé noodzakelijk is.

25 november 1999

Van de gelegenheid gebruik gemaakt om eens uit te halen naar het college: Het ging om een niet politieke kwestie. Typerend was echter de reactie van het college, met name de wethouder, en de raadsleden van collegepartijen. Het leek er nog het meest op dat ook in deze niet politieke kwestie de houding van 'lul maar raak oppositie' weer gestalte kreeg.

Het heeft er alle schijn van dat, wanneer de oppositie het woord voert in deze raad het college en de collegepartijen wel luisteren maar niet willen horen. Wij denken dan ook dat er nog een tweede program akkoord bestaat, uiteraard niet openbaar, waarin staat "laat de oppositie maar praten, raad alle moties af, neem nooit amendementen aan, doe alsof je ze serieus neemt maar denk in werkelijkheid: 'Lul maar raak'".

Wij vinden dat een verwerpelijke zaak en het is dodelijk voor de democratie.

Het lijkt er echter wel op en kán een verklaring zijn voor de reacties van college en raadsleden van collegepartijen in deze raad tot nu toe.

Met betrekking tot dit voorstel gaf een van de CDA-raadsleden in de wandelgang al aan dat wij in deze kwestie het zeer waarschijnlijk bij het rechte eind hadden, maar hij sprak dat in deze raad niet hardop uit."

Maar de reactie op deze harde woorden bleef weer uit. Doodse stilte.

26 november 1999

Het Vrouwenhuis heeft een aantal middagen georganiseerd over duurzaamheid. Deze keer over 'de markt van duurzaam voedsel'. Een aantal boerinnen kwamen aan het woord over hun werk. Jammer dat ze een boerin het woord lieten voeren die een intensieve varkenshouderij heeft. Dat vind ik nou juist geen voorbeeld van duurzaamheid. Wel een goed bezochte middag.

28 november 1999

Ook door het Vrouwenhuis georganiseerd: een middag waarop vrouwen van verschillende culturen elkaar kunnen ontmoeten. Alleen toegankelijk voor vrouwen. Er speelde een Marokkaanse band, die helaas uit mannen bestond. Verder was het heel gezellig. Het vrouwenhuis heeft een serie van 10 gesprekken georganiseerd tussen vrouwen van verschillende culturen over verschillende onderwerpen, zoals 'vrouw zijn', emancipatie en vrije tijd. Deze middag was hiervan feestelijke afsluiting. Breda is een multiculturele samenleving in het klein en zal dit in de toekomst in nog sterkere mate worden. Verschillende culturen ontmoeten elkaar en dat levert niet alleen een onmiskenbare verrijking, maar ook spanningen en onbegrip op. Vooroordelen en discriminatie nemen eerder toe dan af.

Om daarin een omslag teweeg te brengen is het nodig dat mensen van verschillende culturen met elkaar in gesprek raken. En dat is precies wat in deze bijeenkomsten is gebeurd. De gesprekken en de afsluitende middag zijn een groot succes geworden en er komt een volgende serie gesprekken waarvoor men zich kan aanmelden bij het vrouwenhuis. Ik roep alle GroenLinks vrouwen op om zich voor deze gesprekken aan te melden en mee te doen. Het is mij op deze novembermiddag wel duidelijk geworden dat het voor de deelnemers héél zinvol en verhelderend is geweest.

Over de afgelopen bijeenkomsten is een boekje gemaakt. Dat boekje zou die middag worden uitgereikt aan de Wethouder van Sociale Zaken, Marja Heerkens. Zij was echter 'verhinderd'. Het project heeft trouwens sowieso van de politiek veel te weinig aandacht gekregen. Ik was het enige gemeenteraadslid dat aanwezig was. De enige bekende die ik er ben tegen gekomen was de buurtmeester van de Heuvel. Dat geeft toch te denken. Het is zeker geen verkiezingstijd?

29 november 1999

Voorafgaand aan de fractievergaderingen ontvingen we in het fractiehuis de wijkraad van Ginneken. Er is veel te doen in het Ginneken. In positieve en negatieve zin. Het heeft er alle schijn van dat de wijkraad geen erg grote achterban heeft maar voorlopig zijn zij nog de gesprekspartner van de gemeente Breda. In hun kruistocht tegen de horeca van het Ginneken vroegen zij nu weer aandacht voor de problemen van de handhaving van de sluitingstijden en het ongestraft terrassen maken door de horeca. Natuurlijk moeten ook in het Ginneken de cafés op tijd sluiten en moeten voor terrassen vergunningen worden gevraagd. Wij zullen daarom een brief aan het college waarin om die zaken wordt gevraagd ondersteunen.

30 november 1999

Een jongerenmanifestatie in de Graaf Engelbrecht school in de Haagse Beemden. De jongeren, ook van andere scholen, hebben de afgelopen tijd gewerkt aan allerlei projecten die te maken hebben met de komst van de HSL. Sommigen hadden bouwkundige constructies verzonnen om de HSL in te bedden en anderen hadden voorlichtingsmateriaal gemaakt over de HSL. Ze hadden er veel werk van gemaakt en er zaten hele leuke dingen bij. Ik was het meest gecharmeerd van een idee om aan de binnenkant van een geluidswal zodanige tekeningen te plaatsen waardoor het voor de passagiers van de HSL lijkt of zij naar een tekenfilm kijken vanuit het raam.

Vanavond praten we met de provinciale fractie van GroenLinks. Het is een boeiende bijeenkomst geworden waar ook andere GroenLinks gemeenteraadsfracties aanwezig waren. We gaan dit vaker doen. Een belangrijk punt is dat we hier gehoord hebben dat de Trip van Zoutlandt kazerne over twee jaar wordt afgestoten door defensie. Dáárom heeft het college natuurlijk opeens zon haast om het bestemmingsplan te wijzigen. Daar gaan we achteraan.

2 december 1999

Ledenvergadering van GroenLinks Breda. Thema: referendum of niet. Een levendige discussie. Ik ben niet zon voorstander van een referendum. Liever zou ik zien dat alle plotieke partijen een goede band hebben met de bevolking en zo op de hoogte blijven van wat er leeft in de stad. Daar zouden zij in de gemeenteraad een vertaling van moeten geven.

6 december 1999

Voorafgaand aan de fractievergaderingen ontvingen we in het fractiehuis mensen van Vertizontaal over het project Mooi Zo Goed Zo. Een project waarin 'maatschappelijk ondernemen' centraal staat. Ondernemers, bedrijven betalen mee aan maatschappelijke projecten in hun stad of buurt. Ik ben erg gecharmeerd van dit project en zou graag zien dat het blijft voortbestaan. Maar in de fractie GroenLinks wordt daar verschillend over gedacht. We wachten even de reactie van het college af op een brief die het project heeft gestuurd aan het college.

9 december 1999

Commissie Sociale Zaken. Het beleidsplan ABW was aan de orde. Hoewel de gemeente Breda het niet zo slecht doet op dat gebied, hebben we toch nog wel het een en ander te wensen over. Onze wensen hebben we naar voren gebracht. We wachten even af wat de wethouder ermee doet.

Mijn dagboek gaat stoppen. Ik vertrek binnenkort even naar Schotland, waar mijn zoon voor een jaar werkt. De raadsvergadering van december zal ik er niet bij zijn.