Na de vaststelling van het verkiezingsprogramma en de kandidatenlijst, waarmee GroenLinks Breda in het voorjaar van 1999 de verkiezingen inging, deed fractievoorzitter en lijsttrekker Wim Schröder de mededeling dat het voor hem de laatste periode als lijsttrekker zou zijn. Een terugblik op tien jaar raadslidmaatschap.
Na de vaststelling van het verkiezingsprogramma en de kandidatenlijst, waarmee GroenLinks Breda in het voorjaar van 1999 de verkiezingen inging, deed fractievoorzitter en lijsttrekker Wim Schröder de mededeling dat het voor hem de laatste periode als lijsttrekker zou zijn. Een terugblik op tien jaar raadslidmaatschap.
GroenLinks in de raad: het eerste decennium
Na de vaststelling van het verkiezingsprogramma en de kandidatenlijst, waarmee GroenLinks Breda in het voorjaar van 1999 de verkiezingen inging, deed fractievoorzitter en lijsttrekker Wim Schröder de mededeling dat het voor hem de laatste periode als lijsttrekker zou zijn. Een terugblik op tien jaar raadslidmaatschap.
Het eerste hoogtepunt uit mijn periode als raadslid voor GroenLinks was de benoeming als raadslid zelf Even terug in de geschiedenis: GroenLinks Breda werd eind jaren 80 gevormd door het samengaan van PSP, PPR, CPN, LISA en onafhankelijken. In de discussie over de samenstelling van de kandidatenlijst moesten de bloedgroepen duidelijk vertegenwoordigd worden. De lijsttrekker werd geleverd door de PSP, plaats 2 door de PPR en plaats 3 door de CPN. GroenLinks scoorde bij de verkiezingen van 1990 meteen goed en kwam met 3 zetels in de gemeenteraad. Frans Maas en ik - beiden PSP - werden actief als commissielid-niet raadslid. Al na enkele maanden concludeerde de CPN-er dat het raadswerk te zwaar was. Frans Maas volgde hem op. Toen weer enkele maanden later ook het PPR-lid er de brui aan gaf klopte GroenLinks bij mij aan. Vanuit plaats 21 (!) op de kandidatenlijst werd ik benoemd als raadslid. 17 GroenLinksers voor mij op de lijst bedankten voor de eer.
Tijdens mijn eerste optreden in de raad bleek mijn juristenbloed hardnekkiger dan de GroenLinks-principes. Op een voorstel tot ontvankelijkverklaring van een verzoek om planschade wegens de vestiging van een woonwagenkampje stemde ik, in afwijking van Frans en Nico, voor. Voor de geschiedschrijving: ik was natuurlijk tegen de toekenning van planschade, maar het verzoek daartoe moest conform de regels wel in behandeling genomen worden.
1992 Werd het jaar van het Chassé Theater. GroenLinks was natuurlijk tegen dit megaproject. Een subsidie van circa 7 miljoen per jaar was ons echt iets te gortig. Toch heeft de toenmalige fractie niet tegen de bouw van de schouwburg gestemd. Voorafgaand aan de raadsvergadering van oktober 1992, waarin de bouw van het theater geagendeerd stond, werd de raadzaal bezet door een grote groep actievoerders die terecht protesteerden tegen de voorgenomen bouw van het theater, terwijl zwembad het Ei -kosten een half miljoen per jaar- zou worden gesloten. Nijpels besloot om de raadzaal niet door de politie te laten ontruimen omdat er erg veel oudere actievoerders bij waren. Er werd dus uitgeweken naar de trouwzaal. Bij de ingang bleek dat de politie uitsluitend raadsleden en voorstanders van de bouw binnen liet. De tegenstanders werden geweerd. Nico en ik besloten om de vergadering bij te wonen en als eerste punt van orde het gebrek aan openbaarheid aan de kaak te stellen. Toen ons ordevoorstel door de raad werd afgewezen zat er niets anders op dan demonstratief de vergadering te verlaten. Aldus was GroenLinks wel tegen de bouw maar zal de historicus dat in de raadsnotulen van oktober 1992 niet terug kunnen vinden!
Ondanks dat wij nooit tegen de schouwburg hebben gestemd oogsten we bij de verkiezingen van 1994 toch de vruchten van het imago dat we tegen waren. Op handige wijze werd door GroenLinks de bouw van de schouwburg en de sluiting tegenover elkaar geplaatst. Maar liefst 6 raadszetels vielen ons ten deel. Frans Maas en ik hadden gezamenlijk besloten dat Frans lijsttrekker en wethouderskandidaat zou zijn. Frans werd wethouder en ik mocht fractievoorzitter worden. Na een vernietigend onderzoeksrapport over Chassé besloten we als fractie dat de kop van verantwoordelijk wethouder Van Fessem moest rollen. Voorafgaand aan de raadsvergadering had in Nijpels van dit besluit op de hoogte gesteld. Nijpels stelde voor dat ik Van Fessem van tevoren over het fractiebesluit zou inlichten. Tijdens de raadsvergadering heb ik Van Fessem meegenomen naar de oude leeszaal en hem het besluit meegedeeld. Van Fessem reageerde begrijpend. Wanneer de GroenLinks-fractie unaniem was zou hij de eer aan zichzelf houden. Tijdens de behandeling van het agendapunt vroeg het college een schorsing Na die schorsing bleek dat Frans onder druk was gezet om niet in te stemmen met het vertrek van Van Fessem. Onze motie haalde bakzeil. De reactie van de overige collegepartijen kon niet uitblijven. Adank had al een motie tegen Frans Maas klaarliggen die het ongetwijfeld wel zou halen. In overleg met de fractie besloot Frans om de eer aan zichzelf te houden.
De daarop volgende periode werd overigens uitermate boeiend. Het college ging verder met 3 partijen en kon slechts steunen op een krappe meerderheid van 20 raadszetels tegenover de oppositiepartijen 19. Die positie hebben we echter nooit uit kunnen buiten. Mijn pogingen om CDA en VVD steun aan te bieden voor OZB-verlaging in ruil voor steun aan GroenLinks-moties deden het in de wandelgangen goed, maar zodra bleek dat de steun van GroenLinks niet echt nodig was verviel ook de tegenprestatie. De hogere politiek, waarin niet alleen het principe maar ook het resultaat telt was niet helemaal voor ons weggelegd.
Slechts één keer zat de GroenLinks-fractie in een wip-positie, namelijk bij het besluit over de invulling van het Chassé Kazerneterrein. De plannen van Balothra en Koolhaas veroorzaakten 2 kampen in de raad, maar helaas ook in de GroenLinks-fractie. 3 Van de GroenLinksers waren Balothranen en de andere 3 Koolhazen. Het lukte mij niet om de fractie op één lijn te krijgen zodat we uiteindelijk verdeeld stemden. Toch gaf de opstelling van de fractie de doorslag. In afwijking van het collegevoorstel kreeg Koolhaas de voorkeur van de raad met één stem verschil. Anita Kokx greep later de stemming van de fractie aan om uit de GroenLinks-fractie te stappen en als éénvrouwsfractie verder te gaan. De innige samenwerking met de PvdA doet echter vermoeden dat Anita heimwee had naar het oude nest. Inmiddels zit ze als trouw PvdA-lid voor die club opnieuw in de raad.
De euforie van 1994 (6 zetels) hield slechts 1 periode stand. In 1997 en 1999 mocht ik als lijsttrekker fungeren met als resultaten respectievelijk 3 en 4 raadszetels. Terugkijkend op de achter mij liggende periode blijken de hoogtepunten net zo goed dieptepunten te zijn. De politiek is hectisch. Hard werken voor weinig resultaat. Toch is er de afgelopen 10 jaar wel iets veranderd. GroenLinks is een serieuze factor in de Bredase politiek, een partij waar rekening mee gehouden wordt. Ik hoop dat ik daaraan mijn steentje heb bijgedragen.