In het verkiezingsprogramma van de laatste gemeenteraadsverkiezingen maakte GroenLinks Breda zich sterk voor een sociaal pension voor de opvang en begeleiding van verslaafde ex-gedetineerden. De voorbereidingen hiervan bij de gemeente Breda zijn in een vergevorderd stadium, waardoor er vóór 1 december 2007 een sociaal pension geopend moet zijn. Alle reden om eens te praten met een ex-gedetineerde over de wenselijkheid van een sociaal pension. Ron Buter (57) heeft meerdere keren gezeten, is verslaafd geweest en kijkt terug op zijn leven.
In het verkiezingsprogramma van de laatste gemeenteraadsverkiezingen maakte GroenLinks Breda zich sterk voor een sociaal pension voor de opvang en begeleiding van verslaafde ex-gedetineerden. De voorbereidingen hiervan bij de gemeente Breda zijn in een vergevorderd stadium, waardoor er vóór 1 december 2007 een sociaal pension geopend moet zijn. Alle reden om eens te praten met een ex-gedetineerde over de wenselijkheid van een sociaal pension. Ron Buter (57) heeft meerdere keren gezeten, is verslaafd geweest en kijkt terug op zijn leven.
In het verkiezingsprogramma van de laatste gemeenteraadsverkiezingen maakte GroenLinks Breda zich sterk voor een sociaal pension voor de opvang en begeleiding van verslaafde ex-gedetineerden. De voorbereidingen hiervan bij de gemeente Breda zijn in een vergevorderd stadium, waardoor er vóór 1 december 2007 een sociaal pension geopend moet zijn. Alle reden om eens te praten met een ex-gedetineerde over de wenselijkheid van een sociaal pension. Ron Buter (57) heeft meerdere keren gezeten, is verslaafd geweest en kijkt terug op zijn leven.
door Frans Maas
Wat heb je misdaan? Hoe ben je in de criminaliteit beland?
„Ik was 19 en vrachtwagenchauffeur. Op 5 december was ik met de vrachtwagen in Amsterdam. Het was een heel drukke dag geweest en wilde naar huis. Ik moest nog één adres en ik stond strak, want ik had speed gebruikt. Een auto versperde de weg. Er ontstond ruzie. Eerst was ik beleefd, maar die man werd driftig en draaide door. In mijn omgeving was het heel normaal dat ik die man een klap op zijn bek gaf. Hij sperde zijn ogen wijd open, viel voorover met zijn neus tussen de tramrails en bleef liggen. De achterdeur van de auto ging open en twee kleine meisjes met strikjes in hun haar stapten uit. Zij huilden want hun grote sterke papa was neergeslagen.
„Tijdens vechtpartijen had ik wel eens iemand vijf keer in zijn gezicht getrapt en die stond steeds op. Ik was dus heel verbaasd. Hij bleef zes dagen in coma. Twee maanden later tijdens de rechtzitting zat hij in een rolstoel. Om vijf voor zes was dit een goed verdienende vader voor zijn gezin. Om zes uur was daar niets meer van over. Jarenlang heb ik mezelf voorgehouden dat hij er zelf om vroeg, maar dat is natuurlijk niet zo. Niemand heeft het recht een ander het ziekenhuis in te slaan.´
Hoelang heb je gezeten?
`Voor dit feit kreeg ik 22 maanden. We praten wel over 30 jaar geleden. Nu zou de straf veel langer zijn. In de gevangenis in Scheveningen kwam ik in contact met heroïne. Uiteindelijk ben ik verslaafd geraakt. Nu ik daar op terugkijk zeg ik: Een kutleven. Wanneer je verslaafd bent doe je alles, maar dan ook werkelijk alles om aan geld te komen voor heroïne. Er waren dagen bij dat ik drie misdrijven per dag pleegde om aan geld te komen. Thuis had ik niets. De koelkast was altijd leeg. In 1994 leerde ik Diana kennen. Zij was Antilliaans en ook verslaafd. Neem van mij aan: een dubbelkut leven. Twee verslaafden bij elkaar. Alles bij elkaar heb ik acht jaar gezeten.´
Was het te doen in de gevangenis, met een TV erbij enzo?
´Het is een groot misverstand dat die TV er om humanitaire overwegingen is gekomen. In Scandinavische landen is die TV in de gevangenis geïntroduceerd, waardoor gevangenen langer op cel blijven en had je minder bewaarders nodig. Een pure bezuinigingsmaatregel. Die TV moet je bovendien zelf betalen met het beetje geld dat je in de gevangenis verdient.´
´Het laatste waar ik voor ben gepakt was het handelen in gestolen wagens. Er was in 2000 een inval gedaan in mijn garage. Vijftien dure auto´s zijn in beslag genomen en ik ben enkele maanden voortvluchtig geweest. Diane belde mij: `Ik zit in een afkickkliniek, ik ben zwanger, het is van jou.´ Wij dachten dat ze onvruchtbaar was. Dat bleek dus niet zo te zijn. Toen ik werd gepakt ben ik met een foto van mijn zoon de gevangenis ingegaan. Ik ben afgekickt, wat niet meeviel. Ik heb weken niet geslapen.’
Heeft de reclassering je geholpen toen je vrijkwam?
`Toen ik in 2004 vrij kwam ben ik naar Diana toe gegaan. Daar aangekomen zag ik een andere man met mijn zoontje spelen. Het was net of ik een klap met een voorhamer op mijn hoofd kreeg. Daar liep ik dan met mijn tas van 25 kilo. Ik heb enige tijd bij het Leger des Heils geslapen maar daar zat ik weer tussen de heroine en de pijpjes. Daar wilde ik juist vanaf. Iemand zei iets over de Stichting Exodus die opvang en begeleiding biedt aan ex-gedetineerden. Verspreid over Nederland hebben ze twaalf huizen waar mensen worden opgevangen. In Rotterdam heb ik aangeklopt. Ik had een gesprek met de beheerder. Er was een wachtlijst maar op het eind van het gesprek zei die beheerder: ´Ron, zet je tas maar neer, je krijgt kamer 2.´ Voor mij was dit mijn redding. Ik had weer een adres en kon weer op een menswaardige manier leven. Verder heb ik niets. Ik heb nog een vordering van justitie van € 38.000,- en val onder de wet schuldsanering. Van enige begeleiding van de reclassering heb ik niet veel gemerkt.´
Hoe ziet de toekomst eruit?
´Ik wilde per se mijn zoontje blijven zien. Die ben ik op gaan zoeken, Eerst één keer per week. Toen twee keer per week en op een gegeven moment drie keer per week. Toen vond die nieuwe vriend van Diane het niet leuk meer en is vertrokken. Nu heb ik mijn zoontje helemaal voor mij. Ik loop als een trotse pappa door Rotterdam met hem.
Ik zou wel graag met jongeren werken. Mijn strafblad helpt daar niet echt bij. Bovendien heeft werken nu niet veel zin. Het geld dat ik verdien kan ik meteen inleveren in het kader van de schuldsanering. Ik geef als vrijwilliger voorlichting over het leven in de gevangenis. Verder ben ik actief binnen de oudercommissie op de school van mijn zoontje. Stichting Exodus heeft afspraken gemaakt met een woningbouwvereniging in Rotterdam. Ik heb zo dus een woning kunnen bemachtigen, iets wat me anders nooit zou zijn gelukt.