Sinds vorig jaar mag alles gezegd worden. Nederland heeft het juk van politieke correctheid van zich afgeworpen en zegt waar het op staat. Wat een heerlijk bevrijdend gevoel moet dat zijn voor al die mensen die sinds de komst van de allereerste gastarbeider al het gevoel hebben gehad niet te mogen zeggen dat buitenlanders malloten zijn.
Sinds vorig jaar mag alles gezegd worden. Nederland heeft het juk van politieke correctheid van zich afgeworpen en zegt waar het op staat. Wat een heerlijk bevrijdend gevoel moet dat zijn voor al die mensen die sinds de komst van de allereerste gastarbeider al het gevoel hebben gehad niet te mogen zeggen dat buitenlanders malloten zijn.
Sinds vorig jaar mag alles gezegd worden. Nederland heeft het juk van politieke correctheid van zich afgeworpen en zegt waar het op staat. Wat een heerlijk bevrijdend gevoel moet dat zijn voor al die mensen die sinds de komst van de allereerste gastarbeider al het gevoel hebben gehad niet te mogen zeggen dat buitenlanders malloten zijn.
Het is even wennen, maar eigenlijk kan ik me wel vinden in de gevolgen van het Pim-effect. Af en toe hoor je wel eens dingen waarvan je denkt "joh, moet dat nou", maar al bij al begint samenleven toch bij een dialoog, en dan kan die dialoog het beste maar zo eerlijk mogelijk zijn. Dat is waarschijnlijk ook wat Fortuyn bedoelde met het afschaffen van artikel 1 van de Grondwet. Pas wanneer opgeroepen wordt tot agressie en geweld, moet artikel 1 in stelling worden gebracht. Tot dat moment geldt de vrijheid van meningsuiting.
Als Ayaan Hirsi Ali opmerkt dat de profeet Mohammed een perverseling was, doet ze dat met de nuance van een baksteen. Desalniettemin is het 'een mening' en hooguit 'een beetje dom'. Dat tal van fundamentalistisch-Islamitische landen, waaronder nota bene het weinig verlichtte Soedan, dan in de pen klimt omdat zij zich beledigd zouden voelen, getuigd van weinig kennis van de Nederlandse cultuur. Links Nederland moet een lans breken voor de vrijheid van meningsuiting, ook al worden er soms dingen gezegd die ons absoluut niet zinnen. Incidenten als de afgelasting van de musical Aïsha enkele jaren geleden, passen niet in de open cultuur van de Nederlandse maatschappij. Bij Nederland past tolerantie, naar andere culturen en dus ook naar andere meningen. Pas wanneer een groep binnen onze samenleving meent dat theatervoorstellingen, filmvertoningen of meningen verboden zouden worden, heeft de tolerantie haar grens bereikt.
Selçuk Akinci
maart 2003